એમનો આશ્રમ એટલે માત્ર ધાર્મિક પ્રવૃત્તિઓનું જ નહિ બલ્કે શિક્ષણ, આરોગ્ય અને પર્યાવરણ પ્રત્યે લોકોમાં જાગૃતિ આવે એવી અનેકવિધ પ્રવૃત્તિઓનું નોખું ધામ. સિવિલ સર્વિસીસની પરીક્ષા પસાર કર્યા પછી એમને સન્યસ્ત જીવનનો રંગ લાગેલો એટલે ભવ્ય કારકિર્દીને નેવે મેલીને એમણે સ્વામી વિવેકાનંદને પગલે પગલે ચાલવાનું નક્કી કરેલું.
એમનું વાંચન એટલું વિશાળ અને યાદશક્તિ એટલી તીવ્ર અને અદભૂત કે કોઈપણ વિષય ઉપર અવિરતપણે બોલ્યા જ કરે. વાતોના તાણાવાણા અદભૂત રીતે જોડે અને સાથે સાથે જે તે વિષય ઉપર વિદ્વાન અને ચિંતકોના નામઠામ સાથે અવતરણો ટાંકે. પુસ્તકનું નામ આવે ત્યાં સુધી તો ઠીક છે પરંતુ એ અવતરણ પુસ્તકના કયા પાન ઉપર આવેલું છે એ છાતી ઠોકીને જણાવે ત્યારે તો વિસ્મયથી આંખો ફાટી જાય ને હૃદયમાંથી સહજ ઉદગાર નીકળ્યા વિના ન રહે; "વાહ ! શું અદભૂત અને જબરજસ્ત યાદશક્તિ છે!"
ત્રીજા જ દિવસે આવી અદભૂત યાદ્શાક્તિનું રહસ્ય જાણવા માટે એમની સાથે અંગત મુલાકાત માટેનો સમય માંગી લીધો અને થોડી આડીતેડી વાતો કર્યા પછી વધુ સમય વેડફ્યા વિના મારું મન મેં એમની આગળ ઠાલવી દીધું;"સ્વામીજી મારે પણ તમારા જેવી જબરજસ્ત યાદશક્તિના માલિક બનવું છે."
"એક, દિવસના પ્રથમ પહોરમાં ઊઠીને વાંચનની શરૂઆત કરો." મેં હકારમાં ડોકું ધૂણાવ્યે રાખ્યું.
"ને બીજુ, સવારમાં ત્રણ ચાર અખરોટ ખાવાની શરૂઆત કરો. આટલું કરશો તો તમે પણ થોડા જ સમયમાં પરિણામ મેળવી શકશો."
જાણે જગ આખું ન જીતી ગયો હોઉં એવા ઉત્સાહ સાથે એમનો અભાર માનીને મેં એમની વિદાય લીધી.
તે દી ને આજની ઘડી, પ્રથમ પહોરમાં ઉઠવાના સ્વપ્નાંઓ હું જોયા કરું છું ને જયારે જયારે અખરોટ ખાઉં છું ત્યારે ત્યારે સ્વામીજીને અચૂક યાદ કરું છું.
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો