“ગુડ મોર્નીગ પરવેઝ. આ તમારા માટે છે.” જૂના એસ ટી સ્ટેન્ડની બિલકુલ સામે આવેલા બુક સ્ટોલના માલિકના યુવાન દીકરાના હાથમાં નાનકડી ચોકલેટ આપીને હસતા હસતા મેં એમનું અભિવાદન કર્યું.
“થેંક યૂ, થેંક યૂ, થેંક યૂ.” દસ માણસની હાજરીમાં પોતાનું અભિવાદન થતું જોઇને ભાવવિભોર થઇ ગયેલા પરવેઝે ન્યૂઝ પેપર્સને અલગ તારવવાનું પોતાનું રોજિંદુ કાર્ય ઘડી વાર માટે બાજુ પર મૂકી દીધું અને ઝડપથી ગુજરાતીમાં આવતા બધા જ છાપાંઓ અને મેગેઝીનો મારા હાથમાં મૂકી દીધા. જે ઘડીએ એમણે મારા હાથમાં છાપા મેગેઝીનોનો થપ્પો આપ્યો એ ઘડી ધ્યાનથી નિહાળવા જેવી હતી. એમના અવાજમાં રહેલો રણકાર, એમના ચહેરા પર રહેલો મલકાટ અને આખા શરીરના રોમે રોમમાં પ્રસરી રહેલા તરંગો મારા હૃદયને સ્પર્શ કરી રહ્યા હતા. હા, એ હતી ચોકલેટ ઈફેક્ટ.
દર રવિવારનો આ અમારો રોજિંદો કર્મ છે. વહેલી પરોઢે ઉઠીને તરત પાણી ભરવું, નાસ્તો તૈયાર કરવો જેવા કામ આટોપીને અમે લગભગ છ સાડા છ વાગ્યે ચાલવા માટે નીકળીએ છીએ. ઘરમાંથી નીકળતી વખતે ત્રણ ચોકલેટ હું ખિસ્સામાં રાખું છું જેમાંની બે અમારા માટે અને એક પરવેઝ માટે. ચાલીને પાછા ફરતી વેળાએ અમે છાપા મેગેઝીનો, દૂધ અને શાકભાજી પણ ખરીદી કરીએ છીએ.
ઘરે પાછા આવીને દિવસ આખો વ્યસ્ત રહે છે. સફાઈ કામ, રસોઈ, વાંચન, સાંજની વેળાએ ફરવા જવું જેવી બાબતોમાં દિવસ આખો કેવી રીતે પસાર થઇ જાય છે એનું ભાન રહેતું નથી ને પથારીમાં પાડતા વેંત ઊંઘ આવી જાય છે. હા, દરેક કામ કરતી વેળાએ અમને પરવેઝનો રણકતો અવાજ, ચહેરા પરનો મલકાટ અને રોમે રોમમાંથી પસાર થઇ રહેલા તરંગો અમે પણ અનુભવી શકીએ છીએ.
ચોકલેટનું વાસ્તવિક મૂલ્ય કશું નથી પણ એને ભેટમાં આપવાથી જે રોમાંચનો અનુભવ થાય છે એનું મૂલ્ય ક્યારેય આંકી શકાય ખરું!
(સૌજન્ય: ગુગલ ફોટોસ)
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો