મેં મહિનામાં હું ત્યાં પહોંચી ગયો ને જૂન મહિનામાં શાળા શરૂ થવાને કારણે વિદ્યાર્થીઓ પણ હાજર થઇ ગયા. પ્રાથમિક શાળાથી માંડીને હાયર સેકંડરી સુધીના લગભગ ત્રણસો કરતાં વિદ્યાર્થીઓની સાથે ચોવીસ કલાક રહેવાનું અને એમની શારીરિક, માનસિક અને ભૌતિક જવાબદારીઓ સંતોષવામાં ચાવીરૂપ ભૂમિકા મારે ભજવવાની. શરૂઆત અઘરી હતી પણ ધીમે ધીમે કામમાં પકડ આવતી ગઈ. વિદ્યાર્થીઓમાં નેતાગીરીના ગુણો ઉપસી આવે એ માટે જુદા જુદા કામ માટે જુદી જુદી સમિતિઓ બનાવીને મોટા વિદ્યાર્થીઓને જવાબદારી સોંપી દીધી આથી સંચાલન ખાસ્સું હળવું થઇ ગયું ને પછી ગાડી સડસડાટ દોડવા માંડી.
"અલ્યા, હમણાં તો તું બજારમાંથી પાછો આવ્યો. અત્યારે અભ્યાસનો સમય છે ત્યારે તારે બજારમાં શા માટે જવું છે?" મેં કારણ જાણવા માટે એને પ્રશ્ન પૂછ્યો.
"ના, તમારે મને અત્યારે જ રજા આપવી પડશે." અધિકારપૂર્વક એણે રજૂઆત કરી.
"પણ, ખાસ કારણ વગર મારાથી તને રજા કેવી રીતે આપી શકાય!"
"આ જુઓ. મારે અત્યારે ને અત્યારે બદલાવવા માટે જવું જ પડશે." એમ કહીને 'ઇનરવેર'નું ખોખું મારી સામે ધરી દીધું.
"તને મોટી પડે છે?"
"ના."
"નાની પડે છે?"
"ના."
"તો પછી પ્રશ્ન શું છે અને અત્યારે ને અત્યારે તારે બજારમાં જવાની શું જરૂર છે? આવતીકાલે શાળામાં જતી વેળાએ તું બજારમાં જઈ શકે છે."
"ના ના. મારે કોઈપણ ભોગે અત્યારે જ જવું પડશે કારણ, આ ચડ્ડી મારી નથી." આટલું બોલતા સુધીમાં તો એના મોં પર શરમના શેરડા તણાઈ આવ્યા.
"તો પછી કોની છે? ફોડ પાડીને કંઈક કહે તો મને સમજણ પડે." હું એટલું તો સમજી શક્યો કે એ કંઈક એવી વાત કહેવા માંગે છે જેને કહેવામાં એની જીભ ઉપડતી નથી.
"છોકરીની છે." મોં નીચે નમાવીને પગના નખ ખોતરતા ખોતરતા એણે માંડ માંડ જવાબ આપ્યો.
"દોડવા માંડ. હમણાં જ જઈને જલ્દીથી પાછો આવ." એની મુંઝવણ વેળાસર પારખી ગયા પછી હવે એને રોકી રાખવામાં કોઈ સાર નહોતો.
ભૂલથી એ છોકરીની ચડ્ડી ખરીદી લાવ્યો છે એ વાતની જાણ હોસ્ટેલમાં થાય અને એની આબરૂના કાંકરા થઇ જાય એ પહેલા એકીશ્વાસે એણે બજાર ભણી દોટ મૂકી.
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો