"દોસ્ત, બીયર પીવાની અદમ્ય ઈચ્છા છે."
"શું વાત કરે છે એરી? હું પણ આ થોથાં વાંચી વાંચીને કંટાળ્યો છું. બોલ, ક્યારે જઈશું?"
"સારા કામમાં વળી રાહ શું જોવાની. બની શકે તો આ રવિવારે સાંજે જ આપણે જઈએ. હા, પણ જગ્યા એવી પસંદ કરીએ કે જ્યાં લાંબો સમય બેસીને શાંતિથી વાતચીત થઇ શકે અને સાથે સાથે સારું ભોજન પણ લઇ શકીએ. આ બધા વિના માત્ર બીયર પીવાની મજા ના આવે."
"તારી વાત સાથે સો ટકા સહમત. આવતીકાલે સાંજે જ આપણે જઈએ છીએ."
મહારાષ્ટ્રમાં મદ્યપાનની છૂટ હતી ને ત્યાં રહેતા ઇસુસંઘીઓમાં એનો કોઈ છોછ નહોતો એટલે અમને તો ભાવતું તું ને વૈદ્યે કહ્યું જેવો ઘાટ ઘડાયો હતો. આમ તો પ્રસંગોપાત અમને છાંટોપાણી કરવાની તક મળી રહેતી હતી. પણ, એમાં બહુ મજા નહોતી આવતી. એનું કારણ, મોટે ભાગે અમે ગ્રુપમાં બેસતા હતા જ્યાં દરેક વખતે આર્થિક સંકડામણને કારણે રમ, જીન કે પછી વ્હિસ્કી જેવા પીણાં ભાગીદારીમાં લાવતા. ગ્રુપમાં દસથી પંદર જણ હોય તો બધાની માટે બીયર લાવવાનું મોંઘુ પડી જાય અને બીજું એટલા મોટા ગ્રુપમાં અંગત વાતચીતને કોઈ અવકાશ નહોતો મળતો. આથી જયારે પૂના શહેરમાં આવેલી "ડિ નોબિલી કોલેજ"ના મારા રૂમમાં મારા જીગરી એરીએ બીયર પીવાનો પ્રસ્તાવ મૂક્યો ત્યારે મેં એને હોંશે હોંશે વધાવી લીધો.
રેસ્ટોરામાં અમે પ્રવેશ કર્યો ત્યારે બારમાં ઘણી ભીડ હતી. થોડી પૂછપરછ કરી તો જાણવા મળ્યું કે ત્યાંથી થોડે અંદર એસી હોલ હતો જ્યાં ભીડ ઓછી હોવાને કરણે શાંતિથી બેસી શકાય એમ હતું. એસી રૂમમાં જેવા પ્રવેશ્યા કે ત્યાંના વાતાવરણનો અનુભવ કરીને અમે ખુશ ખુશ થઇ ગયા. એસીની ઠંડક અને એમાં ઉમેરાયેલો લાલ રંગનો પ્રકાશ વાતાવરણને માદક અને મદહોશ બનાવવા માટે પૂરતા હતા. શાંતિથી બેસીને બીયર પીવા માટે આનાથી ઉત્તમ જગ્યા બીજી કોઈ હોય જ ના શકે એવું વિચારતા વિચારતા અમે આગળ વધ્યા. અમારો વિચાર છેલ્લી બેઠક પર જઈને બેસવાનો હતો જેથી કોઈ પરિચિત આવે તો પણ ઓળખી ના શકે. અડધે પહોંચ્યા પછી મેં છેલ્લી બેઠક પર નજર ઠેરવી તો ત્યાં બે અજાણ્યા ચહેરા ગુસપુસ કરી રહેલા દેખાયા. હજી બે ડગલા આગળ નહોતા વધ્યા ને જે દૃશ્ય મેં જોયું એ જોઇને મારા ગાત્રો ગળી ગયા. એ વ્યક્તિની અમારા પર નજર પડે એ પહેલા મેં મારા મિત્ર એરીના કાનમાં ફૂંક મારી;"એરી, સામે જો. આપણા પ્રાધ્યાપક સાહેબ બીયર ગટગટાવી રહ્યા છે." એરી મારી વાતને સમજે અને અમે ત્યાંથી રફુચક્કર થવાની તૈયારી કરીએ એ પહેલા જ અમને અવાજ સંભળાયો;"અરે યાર, તમે બે જણા અહીં ક્યાંથી ભૂલા પડ્યા. આવો, આવો. અહીં અમારી સાથે જ બેસો." અમારા પ્રાધ્યાપકે અમને દિલથી આવકાર આપ્યો. એમની વાત સાંભળીને અમે બંને જણા પૂતળાની માફક સ્થિર થઇ ગયા. એરીએ પોતે સ્વપ્નામાં તો નથી ને એની ખાતરી કરવા માટે આંખો ચોળવા માંડી ને મને હવે શું કરવું એની સમજણ નહોતી પડતી. અમારી મુંઝવણ જાણે કળી ના ગયા હોય એમ અમારા પ્રાધ્યાપક સાહેબે ઉભા થઈને અમારા ખભા પર હાથ મૂકીને કહ્યું;"આમાં શરમાવાની કે ગભરાવાની કોઈ જરૂર નથી કારણ, આપણે એક જ ડાળના પંખીઓ છીએ. સાથે મળીને ઉજવણી કરીએ તો વધારે મજા આવે."
કહેવાની જરૂર નથી કે એ દિવસે અમારું બિલ એમણે જ ચૂકવી દીધું અને અમને વાતો કરવાનો અવકાશ મળી રહે એ માટે એમની બેઠક વહેલી પૂરી કરી દીધી.
(ફોટો સૌજન્ય: ગુગલ મહારાજ.)
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો