બોરડી મને બોલાવે.

"ચાલો ત્યારે આવજો અને અમારે ત્યાં બોરડી એકવાર જરૂર પધારજો."

"બોરડી?" આ નામ સાંભળવાનું મને ગમ્યું ને સાથે સાથે મનમાં પ્રશ્ન પણ થયો કે આ 'બોરડી' શું હશે કે જ્યાં અમને જવાનું આમંત્રણ મળી રહ્યું હતું. 

"બોરડી - અમારા ગામનું નામ છે. દમણથી ચાળીસેક કિલોમીટર દૂર આવેલું છે. એક બાજુ ચીકુ, કેળ અને નારીયેળીની વાડીઓ છે ને બીજી બાજુ અરેબિયન સમુદ્રની અફાટ જળરાશિ ફેલાયેલી છે. કુદરતનું સાંનિધ્ય જો તમને પસંદ હોય તો અમારા ગામ બોરડી જેવી સુંદર અને રળિયામણી બીજી કોઈ જગા નથી."

સૌરાષ્ટ્ર એક્સપ્રેસ જેવો દહાણું રોડ સ્ટેશન પર થોભ્યો કે અજાણ્યા યાત્રીઓએ ભારે હૈયે અમારી વિદાય લીધી. પાંચેક વર્ષ પહેલા ટ્રેનમાં આ અજાણ્યા યાત્રીઓ સાથે ટૂંકી મુલાકાત થઇ હતી ને એવો તો ઘરોબો કેળવાયો હતો કે એમણે અમને નામ સરનામા સાથે બોરડી આવવાનું આમંત્રણ પાઠવી દીધેલું. સમય વીતવાની સાથે એમનું નામ સરનામું તો વિસરાઈ ગયું પણ બોરડીની જે નયનરમ્ય છબી એમણે અમારા મનમાં ઉપસાવી હતી એ જલ્દીથી ભૂલાય એમ નહોતી.

આજ કારણથી દિવાળીની રજાઓમાં અમે દમણને બાજુ પર મૂકીને બોરડીની વાટ પકડવાનું નક્કી કર્યું. બપોરના લગભગ એક વાગ્યે અમે ઉમરગામ વટાવ્યું ને પાંચ મિનીટ પછી અમે બોરડી ગામમાં પ્રવેશ્યા. મજાની વાત એ છે કે આ ગામનો એક ભાગ ગુજરાતમાં છે જયારે બીજો ભાગ મહારાષ્ટ્રમાં છે. જેવા અમે બોરડીમાં પ્રવેશ્યા કે તરત જ પેલા અજાણ્યા યાત્રીઓનું સંસ્મરણ થયા વિના ન રહ્યું. એમણે જે ચિત્ર દોર્યું હતું બિલકુલ એવું જ બોરડી ગામ હતું. ડાબી બાજુએ ચીકુ, નારીયેળી અને કેળની વાડીઓ આવેલી હતી. ઘટાદાર વૃક્ષોની વચ્ચેથી ધીમી ગતિએ ડ્રાઈવ કરતા કરતા પ્રકૃતિનું સાંનિધ્ય માણવાની મજા અવર્ણનીય હતી. થોડી જ વારમાં અમે મહારાષ્ટ્રમાં પ્રવેશ કર્યો ને જમણી બાજુએ અરેબિયન સમુદ્રના દર્શન થયા. વાતાવરણમાં ઠંડક વર્તાતી હતી અને ચોપાસ નીરવ શાંતિ પ્રસરેલી હતી. આવી અદભૂત જગ્યાએ રાત્રિ રોકાણ કરવાની ઈચ્છા ન થાય તો જ નવાઈ.

સાંજને સમયે અમે ચોપાટી પર ફરવા નીકળ્યા. બિલકુલ દમણના દેવકા બીચ પર ફરતા હોય એવું લાગતું હતું. એનો એજ દરિયાનો કિનારો અને બાજુ પર હારબંધ સરૂના વૃક્ષોને મળવા માંગતા હિલોળા લેતા દરિયાના મોજાઓ. ફેર હોય તો એટલો જ કે દમણની માફક પ્રવાસીઓની ભીડભાડ, બિયર વેચતા ફેરિયાઓ, કાચી ઝૂંપડીઓની વણઝાર અને છાકટા થયેલા પ્રવાસીઓનો ઘોંઘાટ અહીં બિલકુલ જોવા મળતા નહોતા. સમુદ્રના મોજાઓ સાથે મસ્તી કરતા કરતા અને એ મોજાઓ સાથે તણાઈ આવતા છીપલાઓ વીણતા વીણતા સમય ઝડપથી પસાર થવા માંડ્યો. સૂર્યએ સમુદ્રસ્નાન માટે ડૂબકી લગાવી ત્યારે જ અમને ભાન થયું કે હવે રૂમ ભણી પાછા વળવાનો સમય થઇ ગયો હતો. 

અમે જે રિસોર્ટમાં રોકાયા હતા એનું નામ જ 'ક્રેઝી ક્રેબ' હતું. સ્કોચ વ્હીસ્કીની ચુસ્કીઓ ભરતા ભરતા સાંજના જમણમાં જિંગા અને કરચલા હોય તો પછી બોરડીની એ યાદગાર સાંજ અને પેલા અજાણ્યા યાત્રીઓનું ભાવભીનું આમંત્રણ કોઈ કાળેય વિસરાય ખરું!